Geroezemoes

En dan praat ik veel, maar ik zeg niets. Dan luister ik, maar alleen naar wat ik horen wil. Fysiek ben ik er, maar ik ben niet fysiek. Ik zie wat ik wil, blind voor de rest.

En ik lach. Vooral alles weg. Een ingebakken mechanisme om tristesse te vermijden. Voorkomen van pijn. Anders nestelt het in elk krochtje en bochtje van mijn lijf.

En als tranen komen, dan stoppen ze niet. Dingen die ik niet kan plaatsen gaan huizen. Helaas te dichtbij. Ik kan er de vinger niet opleggen. Het voelt niet welkom maar toch ook weer wel.

Ik heb beelden van wolken in mijn hoofd. Liggen op wolken en genieten. Vrolijk en vlot. Zo zeer mij. Heerlijk op mijn eentje wezen. Geen hunkeren, geen verdriet, geen pijn.

Niemand om compromissen mee te sluiten. Geen zorgen. Dan is desolaat ook wel weer fijn. Maar het klopt niet. Er mist iets.

En dan ben jij er. Met een explosie van emoties. Zolang je weet. Ik ben opgetrokken uit liefde. Al de rest is geroezemoes.