Breken

Je hebt mensen die gracieus breken. Die sierlijke zakdoeken boven halen om tranen te deppen. Waarvan de pijn in de ogen hun blik sterkt. Warrig haar die het naturel in ze naar boven brengt. Aandoenlijk in slobberbroek en veel te grote T-shirt. Die van cocoonen een kunstvorm der gebroken harten maken. Waar bezorgde vrienden ovenschotels en ijs brengen. De boel lijmen is voor hen een precisiewerkje en eens klaar ziet alles er schijnbedrieglijk intact uit.

Anderen liggen helemaal in scherven. Tranen komen of niet of dan ineens in grote getale. Alle spieren spannen pijnlijk op zodat hun lichaam er krom van staat. In bad liggen tot een hoopje rimpels rest, desondanks blijven de spieren volharden. Van de bank naar bed en terug en vooral mensen mijden. Dagen teren op ontbijtgranen. De scherven bijeenrapen is een helse klus. Lijmen is een traag proces. De nerven blijven zichtbaar en de randjes scherp.

Sommigen vertrekken op tijd. Voor het breken. Ze brengen zichzelf in veiligheid. Wandelen slalommend rond de obstakels heen, elk risico mijdend. Terug naar vanwaar ze komen: zone comfort. Ze gaan uit eten met bekenden en missen geen gelegenheid om in hun stamcafé te hangen. Geen spier verkrimpt, geen mimiek verandert. Ratio boven alles. Er hoeft niets gelijmd te worden en dat is net zo handig. Alles blijft vertrouwd en als vanouds.

Nog anderen nemen berekende risico’s, breken zo de val en blutsen enkel hier en daar. Ze bekijken obstakel per obstakel. Soms nemen ze het mee, dan lopen ze er weer omheen of ze springen erin. Met open ogen en alerte geest. Lange gesprekken met de intieme kring. Inzichten verzamelen en gevoelens ordenen. Rede voelen en hart horen. De blutsen hoeven niet uitgedeukt te worden. De mooie herinneringen en de pijnlijke momenten voeden de ziel. Dat beetje patine op het hart is hun rijkdom.

En dan zijn er diegenen die onherstelbaar breken. In zoveel stukjes scherven dat de puzzel niet meer legbaar is. Schade die geen enkele ovenschotel, stamcafé of intieme kring kan kenteren. Hun gedachten zijn niet meer leesbaar. Ze spreken onhoorbare woorden en iedereen staat machteloos. Denkend hoe er een stukje van hun pijn kan overgenomen worden. Al was het maar zodat hun hart een paar tellen pijnloos kan kloppen.